Over de top van Finiels
Gevoelloos witte, bijna bevroren vingers,
blijven lopen
om niet verder af te koelen,
een kilo regen sopt in elke schoen,
bellen voor een onderkomen,
horen dat ze vol zijn,
tot "la Remise".
Tintelingen brengen vingers tot leven;
warme douche en chocolade: genezing.
De skiboot-droger vindt natte bergschoenen een makkie.
Vrolijk kijken naar de dwarrelsneeuw.
Buiten.
2 dagen later
blij zijn met schaduw,
een trage leren tong,
verlangen naar een schweppes agrumes,
jaloers kijken naar een korte broek, zonnebrandcrème lenen.
Alpien aandoende weides,
romantisch vol narcissen,
zijn voorgerecht voor heide,
venig steen en krom
gewaaide dennen vol sneeuw.
Hoofdgerecht is mediterraan,
warm zwaar geurend dennenbos
vol uitzicht tot een toetje
in Saint Jean.
De Cévennen
verrassing!
Contrasten binnen een dikke week,
binnen loopafstand,
geven t gevoel
alles mee te maken.
Een scheiding in klimaten beklommen,
de top over
een nieuwe wereld in:
het was geweldig.
Saskia Onnink
Het was een verrassende trektocht over het Chemin de Stevenson door de Cevennen!
Verwachtingen rond mooi lenteweer en grapjes over t kleine risico op sneeuw eind april zijn tegen elkaar uit gespeeld. Zoals ooit de eigenwijze Camissards of Hugenoten, de Katholieke Franse koning uitdaagden, daagde hun thuisland ons nu uit.
Het begon wel lente achtig.
Frisse lente bries, koude nacht en huppel zonnetje in sappige lenteweiden vol narcissen en massa's sleutelbloemen, maartse viooltjes en orchideeën, frisgroene knoppen en soms witte kersenbloesems sierden het lichte kale bos. Voor die eerste dag.
Toen kwam de voorspelde zondvloed aan regen met koude wind echt, en niet een beetje minder erg dan voorspeld.. en vervolgens sneeuw en heide, met venige hobbels, kromme dennen, menhirs duiden t pad in de mist.
Verwachtingen werden hier om zeep geholpen, verrassingen zijn de specialiteit, net als kastanjes en geitenkaas.
2 geplande bivak-overnachtingen vlak na de lente-start zijn vervangen door uiteindelijk, na de vele volle gîtes in koude stromende regen gebeld te hebben, toch nog een warm hotel en de dag daarna een gastvrije auberge voor ons tien.
Gevoel kwam terug in vingers en tenen in het hotel met de toepasselijke naam " la Remise", terwijl onze bergschoenen in een ski-boots-drooginstallatie werden gedroogd voor de volgende dag. Le Bleymard was een klein ski- en langlauf dorp in de winter. Zelden smaakte een warme chocolademelk lekkerder en de genezende kracht van een warme douche was een (her)ontdekking.
De zwaardere topbeklimming de volgende dag werd vanzelf stukken lichter door bijna droog weer op de derde etappe, lichte sneeuwpret in de droge schoenen en de barre ervaring van de dag ervoor.
Beloofd Brem-geel en weids uitzicht op de top Finiels ( 1699 m) werd een beleving van grijze tinten en sneeuwwit licht en een mistig mystieke kijk op de kleine menhirs die t pad ondanks de sneeuw goed aangaven.
Hartelijke ontvangst door de lokale kennis op La Barette werd, toen zij ziek bleek vervangen door een latere ontmoeting met een chagrijnige boerin. Stuurs en dreigend dat de vele vale gieren daar, de kampeerders opaten en dat we boetes riskeerden met ons in de buurt geplande bivak.
Maar als lokale touch gelukkig toch ook het contact met de ontroerende moeite van het team van de herberg in Pont de Montvert om ons op een bijzondere manier te ontvangen. Bij gebrek aan kennis van het Engels werd een bijzonder ravioli voorgerecht met rode biet uiteindelijk gewoon " a creation" genoemd. De jonge zwarte kok kreeg groot applaus van alle dinerende wandelaars, na afloop van de heerlijke maaltijd, alsof we een fantastische show gehad hadden. Het werd een extra bijzondere verjaardag voor mij, als initiatiefneemster, door een 2e dessert met vuurwerksterretjes en de manier waarop dat feestelijk werd aangeboden.
De volgende etappe klom het dal uit naar herdershutten, weiden en steen met uitzicht op de sneeuwtopjes achter ons, een enkele vale gier en wat bos. Als kers op de taart kwam het 3e geplande bivak bij een fantastische onbemande hut met uitzicht op de Cevennen, zonsondergang en dromen.
De middag rondwandeling vanuit die bivakplek leidde tot ontdekking van orchideën en vale gieren, wel meer dan dertig! Het gehucht dichtbij, met sprookjesachtig groene weides en witte kersenbloesem, bleek schilderachtig maar niet erg gastvrij. De chagrijnige houding van de boerin bleef lang onderwerp van gesprek en reflecties, maar de vele vale gieren daar, en zo dichtbij, hadden we niet willen missen.
De dag erna kregen we een langdurige afdaling de warmte in, vol bijzondere bermflora. Een kijkje op wild waterkayaks in de Tarn en een picknick bij een 14e eeuws gefortificeerd kerkje maakten het extra leuk. Er was in Florac volop keuze voor een plek op de nog lege camping municipal. Realistische romantische graffiti van dorpsgevels die er niet waren in het dorp leidde ons naar een heerlijk lokaal pizza restaurantje.
De vervolgetappe naar Cassagnas was apart doordat we over een ex-treintracée liepen langs de onstuimig stromende Mimente. Treintunneltjes en viaducten waren nu voor de wandelaar. Grappig was onze ontmoeting met 3 Franse opa's die gecoached en begeleid werden door de dochter van één van hen. We hadden haar al eerder snelwandelend gekruist, voorzien van een vlaggetje met 'coach' erop. De 3 opa's hadden ook elk een vlaggetje met hun afgekorte opa-naam. De coach reed de bagage naar t eindpunt, snelwandelde vervolgens terug om de opa's te begeleiden tot het eind van elke etappe! In de camping/gîte/bar/resto l'Ancien Gare in het ex-station van Cassagnas proefden velen van ons heerlijk frisse Schweppes agrumes of het inmiddels populaire Stevenson bier onder een dak van blauwe regen in de knop. De warmte van het Zuiden had toegeslagen en de dorst was groot.
De langste etappe klom lang de dag erop omhoog over houthakkerspaden tot een uitzichtplek met prehistorisch graf en menhir. Saint Germain de Calbert probeerde ons vervolgens in de middag warmte te verleiden er meer te doen dan brood kopen. Terrasjes, heerlijke menus en mooie hoekjes overal. We hadden echter net voor t dorp gepicknickt, dus met ons verse brood op zak ging de pas erin. Er liepen inmiddels ook wat mensen wat moeilijker door pijntjes of blaren en de etappe was lang! We gingen op zoek naar een bivakplek bij Saint Etienne la Vallée Française. Na een inspectie van 2 plekken die een onvoldoende kregen van de mannen voor t planten van 8 tentjes, kregen we een tip van hardlopers. De meesten streken neer op het lokale terras, terwijl twee dye hards op bivakplek zoektocht gingen. Het werd een fantastisch plekje met zandstrandjes langs de rivier, overgaand in platte kiezels, die hun mooie laagjes lijnen in de schist lieten zien en ' snachts zong er de nachtegaal.
De laatste korte etappe naar Saint Jean du Gard was ook onverwacht verrassend. Veel klimmen, vaak over smalle paadjes, die een rug volgden met uitzicht aan meer kanten. Heet, maar veel lopen in de schaduw van kromme dennen met een zwoel briesje. De beloofde afdaling uit het boekje kwam onverwacht laat, vlak voor het dorp en net als je dat dacht, volgde toch weer een mooi klimpaadje. Een aanpassing van eind 2021, maakte zelfs recente boekdruk onbetrouwbaar, maar de tocht tot het einde bijzonder mooi. De eerste tuinen met olijfboomgaard, bloeiende oleander en overal zonneroosjes. Je kon de Middellandse Zee bijna ruiken.
Hier scheiden onze wegen weer. De bus naar Alès (3x op de dag) voor n deel van ons vertrok na een tiental minuten. De rest zocht en vond een terrasje met lekker middageten als afsluiter.
Bovenstaand gedicht en tochtverslag werden beiden door Saskia geschreven (c) en ook derde foto is van haar (c), de overige drie foto's zijn door Lisa gemaakt (c).
van de tocht die in april 2022 is gemaakt (gedeelte)
Dit is een route van de beroemde Schotse schrijver Robert Louis Stevenson van Schateiland, voordat hij door dat boek erg beroemd werd. Hij had liefdesverdriet en ging in retraite op t Franse platteland in een klooster. Hij verveelde zich en bedacht dat hij de protestanten van de Cévennes, die toch iets vergelijkbaars met de Schotten moesten hebben, kon leren kennen door een voettocht met een ezel. Dit werd een bijzondere tocht en zijn eerste beroemde boek "Voyage avec un âne dans les Cévennes", in het Engels hier te vinden. Voor ons mogelijk ook inspirerend. T campinkje in Finiels, net na de col, is t in ieder geval wel. Dat wil initiatiefneemster Saskia dus graag aandoen op deze tocht. De echte liefhebber moet t boek voor vertrek natuurlijk wel gelezen hebben.
Tochtplan
Het globale plan is op vrijdag 22 april 2022 heen te reizen en te starten in La Bastide-Puy Laurent en te eindigen in Saint Jean du Gard (waar een busverbinding naar Alès is). De trektocht is van zaterdag 23 april tot en met zaterdag 30 april, mogelijk 1 mei 2022. Op 1 mei 2022 kan worden terug gereisd.
Beoogde etappes: tussen Langogne/La Bastide-Puylaurent en St Jean du Gard/Alès, zie onderstaande overzichtskaarten. Beoogde overnachtingsplekken: vooral campinkjes (Chasseradès, le Bleymard, Finiels, Florac, Cassagnas), twee keer bivakkeren (dus geen camping) aangevuld met waar nodig of bijzonder gîtes d'étappe. De groep zal tot maximaal circa tien mensen zijn om bij een noodzakelijke gîte nog wel "te passen".
De eerste etappes zijn allen op hoogte (> 1000 m) en klimmen o.a. over de Mont Finiels (1699 m hoog). Dat zal zeker koude nachten opleveren en kan eind april misschien sneeuw betekenen. Er zit een klein skistation op de route.
Voorlopige planning etappes:
Informatie over de route
https://www.chemin-stevenson.org/, de officiële site, met onder meer een brochure, waarin de route wordt beschreven en met praktische informatie
Routebeschrijving op GR70-stevenson.com
