[Saskia:]

 

Mon te kijk

De koudste nacht kwam eerst,
net als de strengste Duitse regels,
kleumende voeten verbreken slaap;
harde woorden geduldig ondergaan,
daarna ging het vanzelf.

De Roer naast de tent ruist
je in slaap. De paden gaan,
en jij met hen, omhoog, omlaag,
van uitzicht naar uitzicht.
N Amsterdams terras
am Ruhrsee
opent zich
voor ons.

De zon in klaar blauw dwars
door winters bos, vindt ons makkelijk,
geen zweet;
de Noordenwind was haar voor.

We slurpen licht en frisse lucht,
verliezen en hervinden
elkaar en Monschau.
Burcht en stadje witgrijs afgestapt
van heuvelruggen met dorpen,
als enige: te kijk aan de waterkant:
Forel op t menu.

In t donker geld vinden,
voor n 2e keer en meer.

Feestelijk witte vlokken,
starten de laatste dag,
koffie bij gastvrije houtkachel.
Drie druppels deren niet,
gezamenlijk op n rij,
op droge dennennaalden
zitten voor de lunch.

Bronnen druppelen in dunne voren,
draaien helling af,
waarna het eind te snel in zicht;
t is voorbij.

 

Foto's en tekst: Saskia (c)